FLORA I FAUNA
Prawie połowa powierzchni Austrii (46%) jest porośnięta lasami. Na niskich wysokościach najczęściej występują dęby i buki. W rejonach wyżej położonych dominują drzewa iglaste, takie jak sosny, świerki i modrzewie. Na wysokości około 2000 m n.p.m. lasy ustępują miejsca alpejskim halom. Powyżej 3000 m n.p.m. na stromych turniach rosną już tylko mchy i porosty.
Od czerwca do września wysoko położone pastwiska upstrzone są kolorowymi kwiatami alpejskimi, które przystosowały się do życia w trudnych warunkach: długie korzenie stawiają opór surowym wiatrom, jasne kolory (wynik silnego promieniowania ultrafioletowego) przyciągają owady, a włoski i specjalnie ukształtowane przez naturę liście zabezpieczają przed mrozem i odwodnieniem. Storczyki, szarotka alpejska, mniszek lekarski i mak alpejski utrzymują się przy życiu nawet na większych wysokościach. Rosnąca na skałach i w szczelinach szarotka alpejska, z białymi kwiatami w kształcie gwiazdek, jest jedną z najsłynniejszych austriackich roślin występujących w Alpach, choć przybyła na te tereny ze środkowej Azji. Większość alpejskich kwiatów znajduje się pod ochroną i nie wolno ich zrywać.
Fauna na nizinach jest typowa dla Europy Środkowej, ale Jezioro Nezyderskie stanowi unikalny rezerwat dla wielu gatunków ptaków. W regionach alpejskich jeszcze do niedawna gatunkiem zagrożonym wymarciem był koziorożec alpejski (rodzaj górskiej kozy z olbrzymimi zakręconymi rogami). Koziorożce, które są mistrzami w skakaniu po skałach i to już od chwili narodzin, w lipcu przenoszą się na wysokość 3000 m n.p.m. lub wyżej. Kozice górskie, chociaż nie żyją tak wysoko, również czują się świetnie na stromych zboczach Alp. Potrafią skakać na wysokość czterech metrów. Ich kopyta są wyposażone w elastyczne podeszwy i twarde zewnętrzne obrzeża, idealne dla zachowania dobrego chwytu na luźnych skałach. Kozice spotyka się częściej niż koziorożce, z którymi łączą je podobne przyzwyczajenia – wylegiwanie się w cieple południowego słońca. W Alpach zadomowione są również świstaki (gryzonie spokrewnione z wiewiórkami), a na alpejskich halach występują liczne gatunki motyli.
Świstaki, górskie gryzonie spotykane głównie w tyrolskich Alpach, żyją w stadach liczących około dwóch tuzinów osobników. Granice swego terytorium znaczą ostrymi w zapachu wydzielinami z policzków. Zwierzęta te są bardzo czujne, pilnie wypatrują nie tylko drapieżników, ale również obcych świstaków, które natychmiast są przez nie atakowane. „Wartownicy” podnoszą się w czasie swej służby na tylnych łapkach, by lepiej widzieć otaczający teren. Po zauważeniu drapieżnika (lisa lub orła przedniego) wydają ostrzegawczy gwizd, rozpoznawany również przez kozice, które mają tych samych wrogów. Świstaki drążą sieć nor, z której może być aż do stu różnych wyjść. Nad ukończeniem całego systemu podziemnych korytarzy pracują całe pokolenia. Zwierzęta te śpią na legowiskach z suchej trawy, którą regularnie czyszczą i zmieniają. Zapadając w długi sen zimowy (kończący się w kwietniu), mają tylko pięć miesięcy na rozmnażanie się i zgromadzenie energii na następny okres snu. Te monogamiczne stworzonka zaraz po obudzeniu się zaczynają szukać swego towarzysza. Młode rodzą się ślepe i pozostają pod ziemią przez pierwsze cztery tygodnie swego życia. Po wyjściu na powierzchnię muszą się szybko nauczyć ostrzegawczych sygnałów i nabrać zapachu rozpoznawanego przez resztę stada. Świstaki żywią się głównie trawą i roślinami.