Karlsplatz – Wiedeń
Otoczony przez najszacowniejszy w mieście barokowy kościół, kilka najważniejszych na Ringstrasse obiektów, złocone zabudowania secesyjne i wspaniałe secesyjne pawilony Ottona Wagnera, Karlsplatz miałby szanse stać się głównym placem stolicy. Tymczasem jego zachodnią połowę zajmuje szeroka jezdnia, a pieszym pozostaje przemieszczanie się brudnymi przejściami podziemnymi, które ciągną się w kierunku północnym aż do opery. Nie istniał nigdy całościowy projekt dotyczący zagospodarowania tego miejsca – aż do lat 90. XIX wieku odbywał się na nim Naschmarkt. Rada Miejska przeznaczyła plac pod zabudowę secesyjną, ale nigdy nie powstała aleja, która miałaby łączyć go z kościołem św. Karola Boromeusza. W rezultacie, chcąc dziś podziwiać secesyjne budynki naraża się przy okazji życie. Najnowszą szpetotą jest Kunsthalle Adolfa Krischanitza, musztardowo-żółto-niebieska metalowa konstrukcja z prefabrykatów, przeznaczona na szeroko zakrojone wystawy artystyczne. Pierwotnie mieściła się w Messepalast, została przeniesiona na Karlsplatz tylko czasowo, do czasu ukończenia Museumsquartier. Teraz, gdy zarzucono ten projekt, wydaje się że Kunsthalle wkomponuje się na stałe w otoczenie.
Pawilon Secesji
W roku 1898 Joseph Maria Olbrich ukończył Pawilon Secesji, jedną z najbardziej oryginalnych prac wiedeńskiego Jugendstilu. Kopuła ze złoconych liści laurowych wykonanych z brązu sprawiła, że wiedeńczycy przezwali budynek „złotą główką kapusty”. Pawilon ozdobiony jest fryzem z motywami kwiatowymi, maskami Meduzy, sowami i mnóstwem złoconych liści. Powyżej umieszczono credo grupy „Każda epoka ma swoją sztukę, sztuka swoją wolność”, usunięte swego czasu przez nazistów. Warto zwrócić uwagę na drzwi z brązu z klamką w kształcie węża, autorstwa Georga Klimta, posąg Marka Antoniusza na rydwanie ciągniętym przez pantery, wykonanego z brązu przez Arthura Strassera (zaprezentowano go na czwartej wystawie grupy w roku 1899).
W głównej sali na piętrze umieszczono prace współczesne, a w podziemiach można obejrzeć Fryz Beethovena Gustava Klimta. Od 1902 do 1986 roku nie był wystawiany. Centralny element stanowił posąg Beethovena, autorstwa niemieckiego rzeźbiarza Maxa Klingera (obecnie przy wejściu do Neues Gewandhaus w Lipsku, niekompletna kopia w Muzeum Historii Wiednia). Na uroczystościach otwarcia wystawy Gustav Mahler zaprezentował nową orkiestrację czwartej części IX Symfonii Beethovena. August Rodin nazwał fryz Klimta „tragicznym i boskim”, ale większość zwiedzających była zgorszona wystawą, jej nagimi betonowymi salami, a przedsięwzięcie zakończyło się fiaskiem finansowym.
Oglądanie Fryzu Beethovena najlepiej rozpocząć na lewo od wejścia. Temat Nostalgia za minionym szczęściem zobrazowany jest poprzez unoszące się postaci. Bóle słabych przedstawiają klęcząca parę, która błaga o coś rycerza zakutego w zbroję. Wrogie sity, reprezentowane przez Tyfona i Gorgony, to historia walki bogów ze złem. Dalej dostrzec można alegorie choroby, szaleństwa, śmierci, lenistwa, zbytku i braku powściągliwości. Obok, osamotniona, siedzi skulona kobieta -to Smutek.
Resselpark
Środkowa część Karlsplatz, zamknięta dla ruchu kołowego, to zadrzewiony Resselpark, nazwany na cześć Josefa Ressela, czeskiego wynalazcy śruby okrętowej. Choć jego wynalazek byl o jakieś dziesięć lat starszy od pomysłu Johna Ericssona, ck biurokracja okazała się przeszkodą nie do pokonania – nie udało się przeprowadzić eksperymentów, a o Resselu wszyscy zapomnieli. Jego pomnik stoi w pobliżu pomnika innego niefortunnego wynalazcy, krawca Josefa Maderspergera, który w roku 1815 wynalazł maszynę do szycia, ale umarł bez grosza, bo żaden Austriak nie chciał ich sprzedawać. Trzeci posąg to Brahms, który zmarł w 1897 r. w budynku przy Karlgasse (obecnie część politechniki – Technische Universitat).
Największa atrakcja Resselpark to dwa secesyjne pawilony wejściowe do nieczynnej stacji kolei miejskiej Karlsplatz, zaprojektowane w 1899 r. przez Ottona Wagnera. Projektując je, Wagner zerwał z typowym dla siebie stylem, częściowo ze względu na bliską obecność kościoła św. Karola Boromeusza, dodając złote zdobienia i motyw słoneczników. Zielone obramowanie z kutego żelaza było charakterystyczne dla wszystkich projektowanych przez niego stacji Stadtbahn.
Dziś jeden z pawilonów przerobiono na kawiarnię (codz. 10.00-19.00), drugim zarządza Muzeum Historii Wiednia; w obu zachowano niektóre z oryginalnych dekoracji.
Z tarasu pomiędzy pawilonami można podziwiać neobarokowy Kunstlerhaus, wybudowany w 1881 r. jako pawilon wystawowy Związku Artystów (od którego odłączyła się grupa secesyjna w roku 1897). Jego niewielką dobudówkę przerobiono w latach 70. na średniej wielkości teatr. Tuż obok znajduje się siedziba Towarzystwa Muzycznego (Musikverein), najlepsza w Wiedniu sala koncertowa, zaprojektowana w latach 60. ubiegłego stulecia przez Theophila von Hansena. Klasyczna terakotowa elewacja wzorowana jest na frontowej lodżii gmachu opery. Aby móc w pełni docenić fantastyczną akustykę i zdobienia, trzeba wybrać się na koncert. Najważniejszym dorocznym wydarzeniem w Musikverein, będącej siedzibą słynnych na cały świat Wiedeńskich Filharmoników, jest Koncert Noworoczny, transmitowany na żywo i oglądany przez około 1,3 miliarda widzów na całym świecie.
Sala koncertowa przeszła do historii muzyki jako miejsce, w którym Arnold Schonberg i jego następcy zapoczątkowali erę muzyki atonalnej – Schonberg nazywał ją „emancypacją dysonansu” – bombardując lawiną dźwięków niczego nie podejrzewającą i nie przygotowaną wiedeńską publiczność. Największe zamieszanie nastąpiło 31 marca 1913 r., kiedy w trakcie koncertu prowadzonego przez Schonberga po raz pierwszy wykonywane były dwa z utwory Albana Berga. Rozwścieczona publiczność zaczęła rzucać w muzyków czym popadło, na szczęście pod ręką mieli przeważnie programy koncertu, nastąpiła wymiana ciosów i koncert został przerwany.