Książę Eugeniusz Sabaudzki – życiorys
Austriacy nigdy nie uchodzili za szczególnie utalentowanych militarnie, nic więc dziwnego, że najwybitniejszym dowódcą wojskowym w dziejach kraju został Francuz, książę Eugeniusz Sabaudzki. Smak wojaczki poznał w wieku 20 lat, gdy ofiarował swe usługi cesarzowi Leopoldowi I. Po części kierował się zapewne pragnieniem pomszczenia brata, Ludwika Juliusza, który dopiero co poległ w czasie jednej z bitew z Turkami. Eugeniusz natychmiast znalazł się na linii frontu w czasie oblężenia Wiednia przez Turków w 1683 r., wykazując się wielką odwagą, za którą został nagrodzony parą złotych ostróg. Cesarz Leopold powierzył mu dowództwo regimentu, a w wieku 30 lat książę piastował już godność marszałka polnego. W 1697 r. pokonał Turków w bitwie pod Sentą, dzięki czemu Węgry znalazły się ponownie pod panowaniem Habsburgów, a Eugeniusz stanął na czele Cesarskiej Rady Wojskowej. Zdobycie Belgradu w 1718 r. było najważniejszym wydarzeniem w procesie wypierania Turków osmańskich z Europy. Eugeniusz Sabaudzki walczył także przeciwko swemu rodakowi, królowi Ludwikowi XIV podczas hiszpańskiej wojny sukcesyjnej (1701-1714), stojąc u boku diuka Marlborough w zwycięskich bitwach pod Blenheim, Oudenarde i Malplaquet. Zyskiwał sławę nie tylko na polu walki: w Wiedniu należał do największych w dziejach miasta mecenasów sztuki, m.in. dzięki budowie wspaniałych barokowych pałaców. Zgromadził również pokaźną bibliotekę, kolekcję dzieł sztuki i menażerię.
Dokonania militarne księcia i jego wysiłki na niwie kultury zostały dobrze udokumentowane, o jego dzieciństwie i późniejszym życiu osobistym wiadomo niewiele. Nie pozostawił pamiętników, nie ma też pisemnych świadectw nikogo z jego najbliższego otoczenia.
Urodził się w Paryżu w znanej arystokratycznej rodzinie, a wychował w niezwykłych warunkach. Jego matka, hrabina Soissons była jedną z kochanek Ludwika XIV. Kochała życie towarzyskie, intrygi i czarną magię. W roku 1680 została wygnana z Francji, gdyż podejrzewano ją o otrucie męża i udział w spisku mającym na celu zamordowanie króla. Nie da się z całą pewnością powiedzieć, czy w najmłodszych latach Eugeniusz brał udział w orgiach transwestytów organizowanych w rodzinnym domu, ale pewne jest jedno – nigdy się nie ożenił. Nie ma też żadnych wzmianek o ewentualnych kochankach. I znów tajemnicą pozostaje, czy było to wynikiem preferencji seksualnych, skomplikowanego związku z matką czy też niemiłej, odpychającej powierzchowności. Księżna Orleanu, opisując wygląd Eugeniusza w wieku chłopięcym, była daleka od komplementowania go: „Prawdą jest, że jego oczy nie są brzydkie, ale wszelki powab twarzy odbiera nos; na dodatek spomiędzy warg wystają dwa duże zęby, których nie może zasłonić. Jest zawsze brudny, rzadkich włosów nie fryzuje nigdy (…), a jego górna warga jest tak wąska, że uniemożliwia zamknięcie ust” . Biorąc pod uwagę te okoliczności, Ludwik XIV zadecydował, że chłopiec powinien wybrać raczej karierę w stanie duchownym niż wojskową. Pamiętając o reputacji matki, trudno się dziwić, że król nie przyjął go w 1683 r. do armii francuskiej. Władca miał tego jednak gorzko pożałować, gdyż w późniejszych latach książę kilkakrotnie upokorzył go na polu bitwy.