Sztuka egipska i bliskowschodnia
Na prawo od wejścia do muzeum znajdują się galerie sztuki egipskiej i bliskowschodniej stosownie ozdobione hieroglificznymi dekoracjami. Różowe granitowe kolumny w formie łodygi papirusu, pochodzące z około 1410 r. p.n.e. zostały użyte jako element konstrukcyjny sali I poświęconej egipskiemu kultowi śmierci. Wejścia strzegą dwa posągi straszliwej bogini z głową lwa, Sechmet; muzeum posiada cztery spośród sześciuset, które niegdyś tworzyły ogromną świątynię Amenhotepa III w Tebach.
Mumia w muzeum jest tylko jedna, owinięta w liście papirusu, ale nie brakuje licznych drewnianych trumien wewnętrznych w kształcie mumii, pokrytych wielobarwnymi symbolami i hieroglifami. Poniżej umieszczono maleńkie pojemniki używane do przechowywania wnętrzności usuniętych podczas mumifikacji, z pokrywkami rzeźbionymi w zwierzęce bóstwa. Jest tu ponadto gablota zapełniona figurkami Shabti z drewna, kamienia i ceramiki, które umieszczano w grobowcu, aby spełniały polecenia boga (w każdym grobowcu musiało ich być przynajmniej 365 plus 36 nadzorujących). Inna ciekawa gablota w sali III zawiera mumie zwierząt, wśród nich kotów, sokołów, węży, krokodyli i głowy byka wraz z towarzyszącymi im figurkami, uświadamiając jak silny był w Egipcie kult animistyczny.
W posiadaniu muzeum jest kilka pierwszorzędnych przykładów egipskiej rzeźby, a ich prezentacja rozpoczyna się w sali V niezwykłym wyobrażeniem lwa pożerającego byka i Izydy z rogami krowy, tarczą słoneczną i nakryciem głowy w kształcie sępa, Horusa jako dziecko karmione piersią. Horus pojawia się w dorosłej postaci z głową sokoła, w dość fantastycznym duecie z królem Horemhebem, który był potęgą za panowania Tutenchamona. Piękny jest także niebieski ceramiczny hipopotam ze skórą wytatuowaną we wzory przypominające liście papirusu, kwiaty lotosu i ptaka, stanowiące elementy jego naturalnego bagnistego środowiska. Sala VIII mieści jedną z największych chlub kolekcji, tak zwaną zapasową głowę, pochodzącą z około 2450 r. p.n.e., rzeźbioną w wapieniu, która emanuje nadzwyczajnym spokojem. Odkopana przez grupę austriackich archeologów na początku naszego stulecia, była prawdopodobnie surogatem głowy nieśmiertelnego ka, czyli kosmicznego sobowtóra, który według egipskich wierzeń rodził się z każdym człowiekiem.
W mniejszej sali bocznej uwagę przykuwa gablota ze skarabeuszami, które umieszczano na piersiach mumii. Statua służebnicy wyrabiającej chleb, z sali VI, również była złożona w grobowcu, aby po drugiej stronie życia dostarczać ka pożywienia. Miniaturowa drewniana łódka – nazwana przez archeologów słoneczną – miała stanowić dla ka środek transportu poprzez wieczność. Koniecznie trzeba zobaczyć symbole płodności, przechowywane w tym pomieszczeniu, czyli małą postać mężczyzny z przesadną erekcją i pulchne kobiety pokazujące wargi sromowe, nie wspominając o fragmentach penisa. W sali VI A znajduje się kompletna mastaba, czyli grobowiec Kaninisut z Gizy. Hieroglify i reliefy zdobią ciasną komorę grobowca, gdzie kapłan ka, sprawujący opiekę nad zmarłym w drugim życiu, podawał mu jedzenie, palii kadzidło i spryskiwał wodą.
Sztuka starożytnej Grecji i Rzymu
Część poświęcona starożytnej Grecji i Rzymowi rozpoczyna się w sali X, aczkolwiek jeden z jej najznakomitszych posągów, Młodzieniec z Magdalensberga, to w rzeczywistości XVI-wieczna kopia rzymskiego oryginału, który został odnaleziony w roku 1983. Ożywiona wypukłorzeźba na amazońskim sarkofagu, także w sali X, z IV wieku p.n.e. obrazuje bitwę pomiędzy greckimi herosami a mitycznymi wojowniczkami.
Pośrodku sali XI (z arkadami) umieszczono wspaniałą mozaikę przedstawiającą Tezeusza, odkrytą w rzymskiej willi niedaleko Salzburga. Tezeusz i Minotaur są zamknięci w geometrycznym labiryncie, z którego bohater wydostaje się z pomocą podarowanej mu przez Ariadnę nici.
Miłośnicy greckich waz powinni zajrzeć do sali Xiy gdzie wystawiono ich bardzo wiele, począwszy od wczesnych waz geometrycznych z VIII wieku p.n.e., aż po wyszukane egzemplarze z czarnymi i czerwonymi postaciami z okresu klasycznego. Wśród licznych onyksowych kamei zebranych w sąsiedniej sali XV można podziwiać jedną z najpiękniejszych na świecie, 19-centymetrową Gemma Augusta. Górna scena przedstawia cesarza Augusta pod postacią Jupitera siedzącego na ławce obok Romy z cesarskim znakiem zodiaku, koziorożcem, unoszącym się pomiędzy nimi. Scena dolna ilustruje zwycięstwo Rzymian dowodzonych przez Tyberiusza nad Dalmatami.
Trzy ostatnie niewielkie sale (XVI-XVIII| zawierają wyroby ze złota, z których większość pochodzi z okresu po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Łańcuch honorowy z 52 wisiorami to znakomity przykład wczesnej germańskiej sztuki złotniczej, z wyróżniającym się paciorkiem przydymionego topazu, który obsiadły dwie maleńkie, szykujące się do skoku, pantery. Najbardziej imponująca zdobycz to skarb z Nagyszentmiklos (Sinnicolaul Mare) w Rumunii, trzydzieści trzy naczynia z czystego złota, ważące w sumie 20 kg, z inskrypcjami pisma runicznego, które nawet dla ekspertów wciąż pozostają zagadką.
Rzeźba i sztuka dekoracyjna
Większa część zbiorów rzeźby i sztuki dekoracyjnej wciąż nie jest udostępniona, ale nawet to, co można zobaczyć w siedmiu poświęconych jej salach, świadczy o bogactwie kolekcji. Większość eksponatów została zgromadzona lub specjalnie zamówiona dla rozmaitych Kunstkammer (sal cudowności), które stały się elementem obowiązkowym w kręgach niemieckojęzycznych władców w dobie renesansu. Do najbardziej zapalonych kolekcjonerów należeli arcyksiążę Ferdynand II Tyrolski (zm.1595) i cesarz Rudolf II (1576-1612). Ten ostatni traktował owo hobby na tyle poważnie, że uwięził augsburskiego zegarmistrza, Georga Rolla, kiedy podarowany mu przez niego globus nieba zepsuł się, podczas gdy egzemplarz wykonany dla jego brata, arcyksięcia Ernesta, funkcjonował bez zarzutu.
Sala XIX zawiera precyzyjnie wykonane, lecz nieco kiczowate przedmioty ze szlachetnych i półszlachetnych kamieni. Modelowe przykłady to złota waza z tulipanami z agatu, jaspisu, chalcedonu i kryształu górskiego albo złoty łańcuch wysadzany rubinami, złożony z czterdziestu dziewięciu portretów Habsburgów rzeźbionych w muszli. Większość eksponatów nie nadaje się do wykorzystania w żaden sposób.
W XVII stuleciu niezwykle modne były skomplikowane rzeźby z kości słoniowej. Jeden spośród zebranych w sali XX egzemplarzy przedstawia cesarza Leopolda tryumfującego nad Turkiem oraz jedną z Hesperyd karmiącą smoka złotymi jabłkami. Wystawiono również złoty serwis śniadaniowy Marii Teresy oraz dobrany do niego przybornik toaletowy jej męża, Franciszka Stefana – łącznie ponad 70 przedmiotów.
W sali XXV można zobaczyć wymyślną skarbonkę arcyksięcia Ferdynanda II Tyrolskiego, ale najbardziej znany eksponat kolekcji, to XVI-wieczna solniczka Benvenuento Celliniego (w sali XXVII), ze złotymi figurkami Neptuna i Ziemi.