Neue Burg – Hofburg – Wiedeń
Najnowsze skrzydło Hofburga to ukończony w 1913 r. Neue Burg, czysty patos ubrany w formę neorenesansowego stylu, dzieło Gottfrieda Sempera i Karla von Hasenauera. Semper początkowo zamierzał stworzyć rozległe Kaiserforum zamykając Heldenplatz jeszcze jednym skrzydłem pałacowym, stanowiącym odbicie Neue Burga, a dwa łuki triumfalne, obejmujące Ringstrasse, miałyby łączyć obie budowle z pobliskim cesarskimi muzeami. Ostatecznie powstało tylko południowe półkole, Neue Burg, część zewnętrzna została ukończona w roku 1913, ale prace we wnętrzach trwały jeszcze długo po tym, jak w 1926 r. wyprowadzili się stąd ostatni Habsburgowie.
Heldenplatz jest ogromny i poza tym, że otwiera się z niego wspaniały widok na ratusz i parlament przy Ringstrasse, jest pozbawiony jakiejkolwiek funkcji. Nazwę zawdzięcza dwóm dziewiętnastowiecznym pomnikom konnym dłuta Antona Fernkorna. Siedzący na koniach wydają się ustawiać w szyku bojowym zaparkowane wokół samochody. Z technicznego punktu widzenia bardziej godny uwagi jest pomnik arcyksięcia Karola, który w roku 1809 pokonał Napoleona pod Aspern (by wkrótce mu ulec): jego koń, stojąc na tylnich nogach, z wdziękiem utrzymuje równowagę. Fernkornowi nie udało się powtórzyć tej sztuki w przypadku pomnika księcia Eugeniusza Sabaudzkiego i był zmuszony posłużyć się końskim ogonem, aby dodać mu stabilności.
W Neue Burgu mieści się główna czytelnia Biblioteki Narodowej, oddział Muzeum Historii Naturalnej i trzy sekcje Muzeum Historii Sztuki. W pamięci wiedeńczyków pozostanie na zawsze miejscem, w którym 15 marca 1938 r. Hitler świętował swój zwycięski powrót do Wiednia i anszlus. Według relacji naocznych świadków, wiwatujące tłumy były dosłownie oszalałe z radości. Hitler pojawił się na środkowym balkonie Neue Burga i oświadczył: „Jako Fuhrer i Reichskan-zler ogłaszam niemieckiej historii, że moja ojczyzna zostaje włączona do Rzeszy”.
Po zachodniej stronie Heldenplatz od wyniosłych kształtów odstaje nieco Burgtor, oficjalny wjazd do Hofburga. Dobudowana do murów około 1820 r., aby upamiętnić bitwę o Lipsk w roku 1813, w której Austriacy pokonali Napoleona, jest jedyną bramą wjazdową, która przetrwała. Choć pozbawiona przyległych murów, kontrastuje ze wszystkim co ją otacza ze względu na klasyczne kształty i skromne rozmiary. W latach 30. austriaccy faszyści przekształcili ją w najważniejszy w stolicy pomnik ku czci żołnierzy poległych w I wojnie światowej.