Okolice Rennwegu – Wiedeń
Metternich zwykł był mawiać, że „na wschód od Rennwegu zaczyna się Wschód”. Chodziło mu oczywiście o tereny położone znacznie dalej niż jego własny dom pod nr. 27 stanowiący obecnie siedzibę ambasady Włoch, w którym mieszkał aż do ucieczki z miasta w 1848 r. Rennweg zaczyna się na Schwarzenbergplatz i ciągnie kilka kilometrów w kierunku granicy węgierskiej, przecinając Landstrasse. Część sąsiadująca z Belwederem zachowywała zawsze nieco odrębny charakter. Współcześnie ulice na północy są elegantsze, stoją bowiem przy nich gmachy ambasad, m.in. niemieckiej, brytyjskiej i rosyjskiej. Na terenie ostatnich dwóch z wymienionych przy Jauresgasse znajdują się kościoły, anglikański, z czerwonej cegły, i prawosławny, z charakterystyczną kopułą w kształcie cebuli.
Rennweg nie jest dziś specjalnie elegancką ulicą z powodu ogromnego natężenia ruchu. W 1891 r., gdy Otto Wagner wzniósł tu swój miejski dom (pod nr. 3), była bardzo modna. Obecnie budynek nosi nazwę Palais Hoyos i jest siedzibą ambasady jugosłowiańskiej. To jedna z wczesnych prac Wagnera przypominająca stylem zabudowę Ring-strasse, choćby za sprawą misternie kutych balkonów. Można jednak dostrzec pewne cechy charakterystyczne dla późniejszych prac architekta, np. wystający gzyms czy wspaniały relief na piętrze. Wagner zaprojektował też mniej ozdobne budowle po obu stronach ulicy, np. dom pod nrem 5, w którym w latach 1898-1909 mieszkał Gustav Mahler.
W pobliżu trzech gmachów Wagnera, patrząc w kierunku Schwarzenbergplatz, wznosi się Gardekirche (zwany kościołem polskim). Zbudował go w 1763 r. Nicolo Picassi, nadworny architekt Marii Teresy. Sześć lat później Gardekirche przebudowano w dość nieciekawym neoklasycznym stylu. Nie zmieniono jednak rokokowego wnętrza, dzięki czemu do dziś można podziwiać bogato złocone stiuki, żebrowaną kopułę, okrągłe okienka i świetlik. Początkowo była to kaplica cesarskiego szpitala, jednak w 1782 r. przekazano ją Polskiej Gwardii Przybocznej Józefa II. Gardekirche stoi na wprost wejścia do Belwederu. Duża zielona kopuła, którą tak dobrze widać z górnej części ogrodów, należy do kościoła Salezjanów (Salesiankirche), nieco dalej po południowej stronie Rennwegu. Kościół ten, wraz z przyległym klasztorem, został założony w 1716 r. przez Amalię, wdowę po Józefie I. Miała to być jej prywatna rezydencja i jednocześnie uczelnia dla młodych szlachcianek. Obecnie mieści się w niej Instytut Botaniczny (Botanisches Institut). Współautorem projektu fasady był Josef Emanuel Fischer von Erlach, i to właśnie m.in. dzięki niemu świątynia ma lepsze proporcje i harmonię zewnętrzną niż Gardekirche. Trzeba jednak przyznać, że wnętrza nie są już tak interesujące.