Pocztowa Kasa Oszczędności i okolice – Wiedeń
Finalny odcinek Ringstrasse, od Stubentor do Uranii, został zagospodarowany jako ostatni, głównie w przeciągu dziesięciolecia poprzedzającego I wojnę światową. Dwa najważniejsze powstałe w tej okolicy gmachy publiczne to Kriegsministerium (Ministerstwo Obrony) i Pocztowa Kasa Oszczędności (Postsparkasse). Ta druga inwestycja państwowa stanowiła próbę przeciwstawienia się, postrzeganemu jako zagrożenie, kapitałowi żydowskiemu, zwłaszcza Rothschildów. Po wzniesieniu obu budowli Ringstrasse właściwie zamknęła okrąg: zaczynała się koszarami i kościołem Wotywnym, kończyła kolejnym potwierdzeniem znaczenia armii i katolicyzmu.
Choć za intencją wybudowania Postsparkasse kryła się zdecydowanie reakcyjna polityka, projekt Ottona Wagnera, który wygrał konkurs, był na wskroś nowoczesny. Nie można powiedzieć, by budynek był zupełnie pozbawiony ornamentyki – tworzy w końcu jeden z elementów reprezentacyjnej zabudowy Ringstrasse, czego przykładem może być choćby umieszczona na dachu pergola ze zwisającymi wieńcami laurowymi pomiędzy dwoma postaciami uskrzydlonych bogiń zwycięstwa. Pozostała część budowli przypomina gigantyczną kasę skarbca bankowego. Jej gładka fasada ponabijana została aluminiowymi nitami podtrzymującymi cienkie płytki szarego marmuru. Aluminium, nowy i drogi materiał, użyto do konstrukcji delikatnego przeszklonego sklepienia nad wejściem oraz słynnych kominów centralnego ogrzewania, które sterczą w głównym hallu banku. Niestety, część wystroju została bezmyślnie zmodyfikowana, ale wygięte szklane sufity i szklane płytki podłogowe pozostały nietknięte. W głównym hallu obejrzeć można model budynku i stałe ekspozycje współczesnej architektury.
Ponad głównymi schodami zachowało się ceramiczne popiersie cesarza Franciszka. Przed gmachem na cokole umieszczono popiersie Georga Cocha, założyciela Pocztowej Kasy Oszczędności.
Arcyksiążę Franciszek Ferdynand nie należał do wielbicieli stylu Wagnera i postarał się, aby konkurs na projekt stojącego naprzeciwko Postsparkasse Kriegsministerium wygrał konserwatywny neobarokowy koncept Ludwiga Baumanna. Ukończony w roku 1912 prezentuje się jako prawdziwie onieśmielający gmach, zakrawający na reakcjonistyczny pompatyczny militaryzm, ucieleśniony w stojącym naprzeciwko głównego wejścia konnym pomniku marszałka Józefa Radetzkyego, tłumiącego rewolucję 1848 r. w północnych Włoszech. Ponure popiersia cesarskich żołnierzy trzymają straż na zwornikach nad oknami parteru, a z frontonu spoglądają w dół uzbrojone cheruby. Wielkiej paradzie wojskowej przygląda się ogromny dwugłowy orzeł z rozpostartymi skrzydłami. Obecnie mieszczą się tu rozmaite departamenty rządowe.