Prater – Wiedeń
Największą atrakcją Leopoldstadt, przyciągającą tłumy turystów, jest Prater (z hiszp. prado – równina). Na ten rozległy, plaski obszar, zajmujący niemal połowę wyspy, składają się hektary mieszanych lasów, stadiony sportowe, tory wyścigów konnych, minikolejki, ogródki działkowe, ośrodek targów międzynarodowych, planetarium, lunapark oraz – najsłynniejsze ze wszystkiego – olbrzymie diabelskie koło. Obok Lasu Wiedeńskiego, Prater stanowi ulubione miejsce weekendowego wypoczynku wiedeńczyków. Przychodzą tu amatorzy spacerów, biegania czy jazdy na łyżworolkach, niezwykle ostatnio popularnej wśród młodszej części mieszkańców stolicy.
Przez wiele lat Prater był królewskim rezerwatem łowieckim. W 1766 r. Józef II udostępnił go P.T. publiczności. Dawny rezerwat stał się ulubionym miejscem spotkań wiedeńskiego towarzystwa. Osiemnastowieczny irlandzki śpiewak operowy, Michael Kelly, opisywał go tak: „Jest tu wprost niezliczona ilość kabaretów, do których przychodzą wieczorami przedstawiciele wszystkich warstw społecznych. Po kolacji postanawiają bawić się dalej, smakując ulubione dania: pieczonego kurczaka, szynkę na zimno i kiełbaski. Rolę deseru pełni jasne piwo i wino Hoffner. Ludzie zostają do późnych godzin – wszak trwają tańce, gra muzyka i wszyscy bawią się jak mogą. Kiedy tylko nie zajmowałem się sprawami zawodowymi, chętnie zanurzałem się w wir rozrywek”. W 1791 r. Mozart przyszedł tu, by podziwiać jak wzbija się w powietrze balon Francoisa Blancharda. Linę, na której uwiązany był statek powietrzny, przeciął osobiście arcyksiążę Franciszek. W XIX stuleciu w Praterze wypadało bywać. Dotyczyło to szczególnie rejonu długiej, położonej w centrum głównej alei Prateru, Hauptalee, która w niedziele stawała się areną Praterfahrt, swoistej rewii mody. Jeden z widzów opisał swe wrażenia w następujący sposób: „Gdy się patrzy na wszystkie te osoby przemieszczające się pieszo, konno i w powozach, można poznać najnowsze modele pojazdów, ostatni krzyk mody w dziedzinie kapeluszy, najbardziej odpowiedni krój płaszcza”.
W 1873 r. w Praterze odbyła się Wystawa Światowa (Weltausstellung), na którą przybyły do Wiednia niesłychane wręcz tłumy zwiedzających. Towary prezentowało ok. 50 000 wystawców z 40 krajów. Budowla, w której zorganizowano wystawę, strawiona przez pożar w 1938 r., była zwieńczona kopułą o średnicy 108 m. Pech chciał, że zaledwie 8 dni po uroczystym otwarciu targów przez cesarza załamała się wiedeńska giełda. Planowano świętować kwitnącą liberalną gospodarkę cesarstwa, a tu nagle pojawiła się wielka niewiadoma. W lipcu nastroje pogorszyły się, ponieważ w mieście wybuchła epidemia cholery. Pochłonęła 3000 ofiar. Do listopada targi zwiedziło 7 milionów osób – o 13 milionów mniej niż się spodziewano.
Pierwszy dzień maja był zawsze okazją do świętowania: pretekst stanowiło nadejście wiosny. Mniej więcej połowa mieszkańców miasta uczestniczyła wtedy w Praterfahrt. W 1890 r. tradycję tę postanowił wykorzystać przywódca socjalistów, Viktor Adler, który pomógł zorganizować robotniczy pochód na Hauptalee. Adler w wyznaczonym dniu przebywał w więzieniu. Pośród przedstawicieli warstw rządzących wybuchła panika, obrazowo przedstawiona na łamach Neue Freie Preise: „Żołnierze stoją w pogotowiu, ludzie ryglują drzwi, w domach zgromadzono zapasy żywności, jakby miało nastąpić oblężenie, w sklepach pustki, kobiety i dzieci boją się wyjść na ulice”. Wszystko odbyło się jednak spokojnie, a w pochodzie wzięły udział tysiące demonstrantów. Przeszli wyznaczoną trasę czwórkami, z flagami i śpiewem na ustach.
Komunikacja w Praterze
Prater zajmuje bardzo rozległy teren, a jego osią jest wysadzana kasztanami Hauptalee, która biegnie w linii prostej przez 5 km z północnego zachodu na południowy wschód, czyli od diabelskiego koła i tłocznego Volksprater do zalesionych okolic Lusthaus. Najlepiej wejść do Prateru od północnego zachodu, ze stacji Wien-Nord (metro Praterstern), pętli tramwajowej (#5 i 0) lub przystanku tramwaju #21. Można dojechać tramwajem #N ze stacji metra Schwedenplatz, wysiadając na przystanku końcowym, który znajduje się w jednej trzeciej drogi od diabelskiego koła. W połowie drogi znajdują się przystanki autobusów #80B i 83A, przecinających Hauptalee na trasie do lub ze stacji metra Schlachthausgasse. Z tej samej stacji jeździ autobus #77A kursujący aż do Lusthaus i z powrotem. Część trasy biegnie Hauptalee.
W Praterze można spacerować, biegać, jeździć na łyżworolkach, wynająć dorożkę czy rikszę (dwie osoby i ewentualnie dwoje dzieci). Inna możliwość to skorzystanie z minikolejki (Liliputbahn). Trzeba kupić bilet w jedną stronę, a dojeżdża się niemal do połowy długości Hauptalee.