Südbahnhof i okolice – Wiedeń
Podczas II wojny światowej zniszczeniu uległy wszystkie wspaniałe XIX-wieczne dworce kolejowe. Südbahnhof (Dworzec Południowy), po przeciwnej niż Belweder stronie Landstrasser Gürtel, to typowa, ponura, powojenna budowla. Przyjeżdżają na niego pociągi z krajów Europy Wschodniej, a okolica nie cieszy się najlepszą reputacją.
Prinz-Eugen-Strasse prowadzi od dworca na północ, przebiega obok Belwederu i dochodzi do Schwarzenbergerplatz. Po drodze mija nie rzucające się w oczy, wyglądające dość niewinnie zabudowania Kammer fur Arbeiter und Angestellte (izby robotników i urzędników) pod nr. 20-22. Przed II wojną światową stał tu pałac Rotschildów (Palais Rotschild), w którym Adolf Eichmann założył biuro zajmujące się wszystkimi sprawami związanymi z emigracją Żydów. Pod tą eufemistyczną nazwą kryła się komórka nadzorująca „ostateczne rozwiązanie”. Podczas procesu Eichmann wspominał okres wiedeński jako najszczęśliwszy i najbardziej udany w całym życiu. Za rogiem przy Tersianumgasse 16-18 stał pałac Rotschildów zamieniony na siedzibę SD, wywiadu politycznego działającego w strukturach SS. Podczas wojny oba pałace zostały zniszczone.
Na zachód od Prinz-Eugen-Strasse leży Wiedeń, czwarta dzielnica Wiednia, warta uwagi ze względu na Theresianum przy Favoritenstrasse. Pierwotny kształt budowli pochodził z początków XVII w. Sfinansowany przez Habsburgów gmach, zwany wówczas Favorita, służył jako główna rezydencja letnia cesarzy aż do chwili, kiedy zakończono budowę Schónbrunn. Zmarli tu Leopold I, Józef I i – najbardziej znany z tego grona – Karol VI. Ten ostatni zakończył żywot dość niespodziewanie po zjedzeniu „porcji grzybów, która zmieniła bieg historii” (Wolter), nie zostawiając męskiego potomka. Rządy objęła cesarzowa Maria Teresa, która przekazała pałac w ręce jezuitów. Po jakimś czasie powstała w nim szkoła ciesząca się opinią najlepszej w całym kraju. Obecnie dzieli zabudowania ze szkolą wyższą dla dyplomatów oraz państwową stacją radiowo-telewizyjną Österreichischer Rundfunk (ORF).
Bestattungsmuseum
Jedyną atrakcją dzielnicy Wiedeń jest Bestattungsmuseum (muzeum obrzędów pogrzebowych) przy Goldegasse 19 prowadzone przez państwowy zakład pogrzebowy. Przewodnicy mówią wyłącznie po niemiecku. Zwiedzanie może zająć tylko tych, którzy przejawiają silne lub patologiczne zainteresowanie śmiercią, z czego podobno słyną wiedeńczycy. Zwyczaj wyprawiania wspaniałych pogrzebów (schóne Leich, piękne zwłoki) jest wciąż kultywowany przez znaczną część mieszkańców stolicy (tylko 18% wybiera kremację).
Wewnątrz można podziwiać ozdobne kostiumy karawaniarzy z różnych epok, ich sztandary, powozy itp., a także zapoznać się z niezwykłymi obrzędami towarzyszącymi wiedeńskim pogrzebom. Habsburgowie, na przykład, byli grzebani ze zmasakrowanymi twarzami, co miało być wyrazem pokory wobec Boga. Powszechną praktyką było wkładanie do trumny dzwoneczka, aby pochowany mógł dać sygnał w przypadku, gdyby ożył. W muzeum zgromadzono przykłady wspaniałych wyrobów związanych z pogrzebowym biznesem, m.in. papierosy karawaniarzy opatrzone mottem Rauchen sichert Arbeitsplatze (palenie zapewnia pracę). Najbardziej intrygującym eksponatem jest jednak trumna wielokrotnego użytku wykonana wedle zaleceń cesarza Józefa II.