Wiedeń – Schwarzenberg Platz
Ostatni odcinek Ringstrasse (Schubertring, Parkring i Stubenring) łączy Schwarzenberg Platz z Kanałem Dunajskim. Nie ma przy nim aż tylu wspaniałych budowli co w innych częściach Ringstrasse, ale słynie z harmonijnie współgrających ze sobą elementów: parku miejskiego, Muzeum Sztuk Stosowanych i gmachu Pocztowej Kasy Oszczędności.
Schwarzenberg Platz
Dzisiaj trudno uwierzyć, że ruchliwe skrzyżowanie na Schwarzenberg Platz było niegdyś modną okolicą rezydencjonalną. Arystokracja, posiadająca co najmniej jedną trzecią nieruchomości przy Ringstrasse, nie brała jej pod uwagę jako miejsca zamieszkania, z jednym wyjątkiem. Był nim właśnie Schwarzenberg Platz. Plac stał się wkrótce enklawą szlachetnie urodzonych i, stosownie do tej funkcji, w jego centralnym punkcie wzniesiono konny pomnik jednego z nich, księcia Karola von Schwarzenberga, członka jednego z najpotężniejszych austriackich rodów, głównodowodzącego w bitwie pod Lipskiem w 1813 r.
Na południowym krańcu placu tryska strumieniami wody wysoko w powietrze Hochstrahlbrunnen, teatralnie oświetlana nocą, wzniesiona w 1873 r. dla uczczenia powstania w mieście nowoczesnego systemu zaopatrzenia w wodę. Pośrodku placu stoi pompatyczny Rus-sen Heldendenkmal (pomnik żołnierzy sowieckich). Na pomniku czerwonoarmista w bohaterskiej pozie wymachuje flagą. Na czerwonym granitowym cokole umieszczono nazwiska poległych i cytat ze Stalina (którego imieniem plac został nawet nazwany na krótko w roku 1945). Dla wiedeńczyków jest to raczej ponure wspomnienie o brutalności wyzwalających i biedzie jaką cierpiała po wojnie sowiecka strefa okupacyjna.
Wielki barokowy pałac Schwarzenbergów zaprojektował w roku 1704 Lucas von Hildebrandt dla hrabiego Mansfelda-Fondiego, który jednak sprzedał gmach Schwarzenbergom. Nowi właściciele w roku 1716 do dalszych prac dekoratorskich zatrudnili rywala Hildebrandta, Fischera von Erlacha. W czasie II wojny światowej pałac został uszkodzony przez bombę, która pozbawiła go kopuły i zniszczyła większość fresków Daniela Grana. Schwarzenbergowie nadal zamieszkują pałac, a najpiękniejsze pomieszczenia zostały przerobione na hotel i restaurację. leden z wolno stojących budynków wynajęto szwajcarskiej ambasadzie. Pałac i jego rozległy ogród są dostępne tylko dla gości hotelu, restauracji i personelu ambasady.
Konzerthaus
Najsłynniejszą salą koncertową Wiednia, oprócz Towarzystwa Muzycznego, jest Konzerthaus przy Lothringerstrasse, siedziba Wiedeńskiej Orkiestry Symfonicznej, która do dyspozycji ma trzy sale koncertowe, Akademietheater i studio teatralne. Późnosecesyjny gmach wzniesiono w 1913 r. Wspaniałe jest zwłaszcza rozświetlone sklepienie z kutego żelaza i szkła zwieńczone ośmiobokami i szczytem w kształcie półksiężyca. Zanim wybudowano Konzerthaus, Klimt i jego zwolennicy, którzy zerwali z secesją w 1905 r., dokładnie na tym miejscu zorganizowali ekspozycję Kuntschau Wien 1908. Oskar Kokoschka przygotował plakat, przyłączy! się Wiener Werkstatte, a elementem głównym była retrospektywa prac Klimta w sali projektu Kolo Mosera. Wystawa zakończyła się sukcesem i jeszcze przed jej zamknięciem jedno z państwowych muzeów zakupiło Pocałunek Klimta (obecnie w Belwederze).
W następnym roku pod patronatem Klimta Egon Schiele po raz pierwszy zaprezentował swe prace podczas Kunstschau Wien 1909. Klimt obawiał się skandalu, ale nikt nie protestował, ponieważ gromy posypały się na Kokoschkę, który swą brutalną, seksualnie agresywną sztukę Morderca, nadzieja kobiet wystawił w ogrodzie Kunstschau. Bośniaccy żołnierze armii cesarskiej zaprotestowali przeciwko spektaklowi i wzniecili zamieszki. Arcyksiążę Franciszek Ferdynand, podczas lektury prasowych doniesień następnego dnia, zawyrokował: „Każda kość tego młodego człowieka powinna zostać złamana”. Choć Kokoschki nikt nie tknął palcem, to jednak cofnięto dotację dla jego szkoły artystycznej.
Stadtpark
Stadtpark, po obu stronach zamienionej w kanał rzeczki Wien, jest największym z parków przy Ringstrasse. Otwarto go w roku 1862 jako pierwszy park publiczny. Jego ozdobą jest pomnik króla walca, Johanna Straussa jr., dzierżącego w ręku skrzypce, z 1925 r. Ozłoconego od stóp do głów kompozytora otaczają łukiem nagie wirujące nimfy, a nocą malowniczo podświetlają reflektory. Pobliskie ławki to ulubione miejsce spotkań starszych wiedeńczyków. Także młode pokolenie upatrzyło sobie ten skrawek zieleni: palą i piją, siedząc na trawie, sprzedają narkotyki. Od czasu do czasu służby porządkowe podejmują jakieś działania, ale robią to bardzo opieszale.
Żaden z pozostałych pomników w parku nie zasługuje na uwagę. Ciekawszy będzie spacer wzdłuż zwężającej się rzeczki Wien, gdzie w roku 1905 powstał Wienflussportal, szereg pięknych renesansowych pawilonów i nabrzeży, komponując się znakomicie z przyległą stacją Stadtbahn projektu Ottona Wagnera, zachowaną jako stacja metra Stadtpark. Innym ważnym architektonicznie obiektem jest żółty Kur-salon zbudowany w stylu neorenesansowym w tym samym czasie, kiedy powstał park. Miłośnicy walca będą mieli okazję do tańca.